Kar yağıyordu...
Öyle güzel, öyle yumuşaktı ki kelebekler gibi yüzleri okşuyor, seyrine doyulmayacak güzellikler sergiliyor, evler, yollar arabalar beyaza bürünuyordu. Her evde ayrı bir hayat akıyor, acılar ve sevinçlerle harmanlanan hayatlar yaşanıyordu.
Hayrünnisa YURÇ
-
Kar yağıyordu; Gün akşama yürürken ve insanlar evlerine yönelirken sessiz sessiz kar yağıyordu.
Öyle güzel, öyle yumuşaktı ki kelebekler gibi yüzleri okşuyor, seyrine doyulmayacak güzellikler sergiliyor, evler, yollar arabalar beyaza bürünuyordu. Her evde ayrı bir hayat akıyor, acılar ve sevinçlerle harmanlanan hayatlar yaşanıyordu.
Bir gazetenin genel yayın yönetmeni haber başlığını, “Beyaz afet olarak yazın, büyük puntolarla.” diye talimat veriyordu...
Başka bir evde acı vardı, evin babası ebedî âleme gitmişti gün akşama yürürken ve kar her yeri doldururken. Yakınları evi doldurdular, genç bir eşi ve üç küçük çocuğu kalmıştı geride. Akrabaları yaşlı kadınlar geldiler ve “Aahh bizim yerimize gitti!” diye ağladılar. Takdiri İlahiye karşı geldiklerini ve kimsenin kimse yerine gitmediğini ve ölümün genci yaşlısı olmadığını unutarak, bilmeden isyan ediyorlardı.
Kar yağıyordu; Bu evde büyük bir hazırlık vardı. Evin hanımı çeşit çeşit, bol bol pasta börekler yapmış, yarın ki misafirlerine sunumlar hazırlıyordu. Periyodik günleri vardı, tokların tokları ağırladıkları...
Kar yağıyordu; Bu evde soba vardı, ama odun kömür yoktu. Evin annesi zar zor çocuklarını ikna etmiş, komşularının verdiği kalın yorganın altına yatırmış, katalitikle evi ısıtmaya çalışıyordu. Gözyaşlarını saklayarak pencereye geldi ve yarın çocuklarının botlarına su girdiğini hatırlayarak, hıçkırıklarını içine akıttı...
Kar yağıyordu; Bu evde her yer yeniydi, iki gün önce taşınmıslardı. Evin hanımı her köşeyi kameraya alarak, annesini canlı olarak aramış, evini gösteriyordu. Evde ciddi bir renk uyumu ve dekorasyon vardı, iç mimar düzenlemişti her yeri ve her şey çok kaliteliydi. Mutluluktan uçuyorlardı ailece, evlerinin görünüşte çok lüks ama çürük olduğunu bilmeden...
Kar yağıyordu; Burası onbeş katlı bir apartmanın bodrum katıydı, bir spor salonu olarak düzenlenmiş, her şey düşünülmüş ve bütün kolonlar kesilmişti. Çünkü burada yüzme havuzu, bisiklet binme alanı vs her şey mevcuttu. Kolay mıydı, sahibi çok para kazanıyordu. Patron sağa sola emirler yağdırıyor, daha çok para kazanmak için daha çok süslüyorlardı her yeri.
Kar yağıyordu; Vakit geceye ilerledikçe yağış artmış hava sogumustu. Yorgun, üzgün, ümitli bedenler uykuya geçmişti çoktan. Mübarek üç aylardı vakit, gece namazına kalkanlar, oruç tutmak için sahura kalkanlar vardı tek tük. Ve ayaklandı yeryüzü, yer yerinden oynadı, dağlar yürüdü. Kıyamet mi kopuyordu, gökyüzünden büyük bir ışıkla, yeryüzünden çıkan büyük bir ışık buluştu. Yürekler hopladı, sıcak yataklarından fırladı insanlar ve birbirlerine sarıldılar. Çocuklarının odasına bile gidemeyenler oldu. Gürültüyle sallandı devasa binalar, gökdelendi bunlar, göğü delemediler ama yeri deldiler. İlk sarsıntıda dışarıya çıkabilenler, kısa süre sonraki sarsıntıda binaların yıkıldığını izlediler. Korku ve dehşetke bütün hayaller, ümitler, hayatlar yıkılmıştı...
Kar yağıyordu; Yağan kar değildi de gam yağıyordu sanki. Yollar yarılmış, yardıma gelen araçlar, yardıma muhtaç olmuşlardı. Artık gam sadece depremin vurduğu illerimize değil, ülkenin her yerine yağıyordu...
Tek yürek olmuştu herkes ve bu gam yerini ümide, birlikte olunca her zorluğun üstesinden gelineceğine dair umuda bırakmalıydı yerini. Kısa sürede toparlanabilmek için herkes tek yürek olmalı şimdi.
Bu hayatın, verilen bütün nimetlerin emanet olduğu ve çok çabuk gelip geçeceğinin bilindiği ,gariplerin, fakirlerin her zaman korunup kollanıldığı, üşüyen, aç kalan hiç kimsenin olmadığı bir dünya haline gelmeli dünya. İşte o zaman sadece kar yağacak mutlu yuvaların üzerine...
