KABE’DEKİ ÇOCUKLAR…

Çocuklar herkesin dünyasında olduğu gibi benim dünyamda da ayrı bir yere sahipler. Onların o saf tertemiz halleri, masum bakışları beni her zaman etkilemiştir. Onların dünyasında bize verdikleri çok mesajlar var. Said Nursi’nin Kastamonu daki talebelerinden Mehmet Feyzi ağabey çocuklarda Allah dostlarından dört hal bulunduğunu söyler; “Hasta olurlar şikayet etmezler, yarın ne yerim öbür gün ne yerim diye düşünmezler, arkadaşlarıyla kavga ederler hemen barışırlar, anneleri onları dövünce hemen annelerinin kucağına dönerler.”

Mukaddes topraklarda da çocuklar saflıkları temizlikleriyle hemen dikkat çekiyorlar. Onların anneleriyle ilişkilileri, Rabbimizle olan yakınlıkları ve halleri, bana Rabbimizle olan bağımızı hatırlattı. Daha havaalanında ihramını giyen küçük bir çocuk nurun âla nur olmuş haliyle gönülleri fethetti ve nazarlarım çocuklara yöneldi. tertemiz halleriyle oralara çok yakışıyorlar, Kabe’de tavaf sırasında annelerinin sırtlarındaki torbalarında, babalarının omuzlarında mışıl mışıl uyuyan çocuklar anneleri namaza durdu mu hep bir ağızdan ağlamaya başlıyorlar, annelerinin ilgisinin kendilerinden başka yere yönelmesi onları ağlatıyor. Annelerinin sevgisine  ilgisine devamlı ihtiyaçları olduğu için ağlıyorlar. Kabe’de en çok hoşuma giden ise çikolata gibi çocuklar oldu, düğme kadar ağızları ve burunlarıyla nasıl tatlılar ve onları boyayan ne güzel boyamış…

Allah’ım bizde senin sevgine ve ilgine her zaman muhtacız, bizi nimetlerinle donatıyorsun, gerektiği gibi şükredemeyiz, ama sevgini de istiyoruz, o küçük çocukların annelerine ihtiyacından daha fazla muhtacız senin sevgine muhabbetine. Fazlından ve muhabbetinden fazla fazla ver bize...

Kabe’de kediler de var, sıcaktan onlar da kavrulmuşlar. Onlar da sevgiye ve ilgiye muhtaçlar ve bana Ebu Hüreyre’yi, yani kedileri çok seven sahabe efendimizi  hatırlatıyorlar. Kendilerini seveni iyi biliyorlar. Bir akşam Kabe’nin sıcak mermerlerinde oturup ezanı beklerken, zayıf uzun sarı bir kedi mırıldanarak kucağıma geldi, hemen ardından emekleyerek bir çocuk kediyle birlikte kucağıma oturdu, onun ardından iki küçük ağabeyi geldi, şaşkınlıktan mutlu olmaya vakit bulamadan bir baktım anneleri başucumda, ellerini uzatmış çocuklarını istiyordu, bu çok doğaldı. Allah’ım bu anne çocuklarına nasıl sahip çıkıyorsa daha fazla sahip çık bize, bir göz açıp kapayıncaya kadar hatta daha az zaman bile bizi bize bırakma…

Mukaddes topraklarda çocukların oyuncağı en çok başörtüsü, tesbih ve takke. Biraz daha büyükleri zemzem dağıtıyorlar, halleri tavırları oraların güzelliği ile uyumlu ve o güzel yerlere çok yakışıyorlar.

Bir anne dikkatimi çekiyor, çocuğunu iki metre kadar uzunlukta sağlam bir kemerle kendisine bağlamış yanından uzaklaşmasını istemiyor. Bunu görünce kendimi tutamıyorum, “Allah’ım bizi kendine öyle sıkı bağla ki, istesek bile uzaklara gidemiyelim ve bu muhabbet kemeri olsun gönlümüze yerleştir muhabbetini, rızana giden yolda da bize yardım et ve bizi bizzat destekle. Allah’ım sev bizi, sevdir bizi, sevindir bizi, ucu sana varan bir zincire vur beni...” diye dualar ederek bu minik masumların saf hallerini duygulanarak izliyorum...

Çocuklara selam verelim, hatırlarını soralım.Özel zamanlarını atlamayalım ve onların yanında dikkatli konuşalım. Bu dehşetli asırda ne izlediklerine, ne okuduklarına dikkat edelim, teknoloji onları bozmak için bir an durak vermeden aralıksız çalışıyor. Vesileyle bunları yazmak  istedim.

Ecdadımızdan emanet olarak aldığmız dünyayı onlara teslim edeceğiz. Onların daha güzel bir dünyada yaşaması duasıyla..